آیا هر روز انسان باید پیشرفت کند؟

بیشتر مردم اعم از جوان و میانسال و حتی سالخوردگان  عباراتی را تکرار می کنند که قابل تامل است

ما باید پیشرفت کنیم  - نباید در زندگی  در جا  بزنیم  - دو روز مان  نباید با هم مساوی باشد -هدف زندگی تکامل

و پیشرفت است  - باید مدارک و مدارج  تحصیلی جدید اخذ کنیم - باید هرسال به اثاث منزل چیزی اضافه کنیم

و .................................................

به نظر می رسد از نظر مسا ئل مادی توسعه و پیشرفت  درآمد و امکانات در صورت کسب مشروع مخالف نباشیم

به شرطی که در دامن مد  و مد بازی نیفتیم

ولی از نظر شخصیت روانی و اجتماعی  تلاش دائم برای تغییرات موقعیتی انسان در اجتماع

که امری اعتباری است قابل قبول همه نباشد.

 عده ای معتقدند ما فطرتی خدادادی داریم و آن را باید از روزمرگی ها دور بداریم و وجدان زنده و پاک صفحه

سفیدی است که مواظبت لازم دارد    و  بایستی از نظر اخلاقی دائم در مراقبه باشیم

اما اینکه همیشه با ذهن خویش دیگران را با خویش مقایسه کنیم و دنبال تعبیرات اجتماعی بدویم

نادرست است و به توهمات دامن می زند و آرامش زندگی را می گیرد

افرادی که به فطرت اعتقادی ندارند مسائل روانی را نیز نو به نو می خواهند

که دچار شکست های اجتماعی و بیماری های روانی و عصبی می شوند

ما بایستی از نظر فیزیولوژی و طبیعی ساختمان وجودی خویش را بشناسیم و خویش را

تسلیم قانون پزشکی و قانون خلقت قرار دهیم و از افراط و تفریط دوری کنیم

انسان به تجربه دریافته است که بایستی از چهار زندان رهایی یابد

اول زندان طبیعت است ( سیل و  زلزله و بیماری ها )

دوم زندان اجتماع است ( زیاده خواهی قدرت مداران و سلطه گران ) حتی بنام دین و تمدن

سوم زندان تاریخ است ( دچار چنگیز و  تیمور  و هیتلر و استالین و داعش و ..)

چهارم زندان خویش است ( خشم و نفرت خویش سلطه طلبی و قدرت طلبی و ..)

عارفان و  بشر دوستان و  گاندی ها و نلسون ماندلا ها

لقمان حکیم  و  بودا و...... و پیامبران عشق و دوستی از ابراهیم و عیسی و محمد ( ص )

کریشنا مورتی  و  محمد جعفر مصفا و دکتر محمد مصدق و..................